Дата: PAYSHANBA, 2009.11.05, 15:16 | Сообщение # 1
Группа: Удаленные
...Ёшгина муслима аёл тўртинчи фарзандини туғаётиб оламдан ўтади. Аёл ўлганининг эртасига эрини ҳибсга олишади. Уйда тўрт фарзанд ёлғиз қолади. Энг каттаси балоғатга етмаган 11 яшар, энг кичиги сутдан чиқмаган. Бу чиркин дунёга келганига атиги икки-уч кун бўлган холос. Она вафотининг ўттизинчи куни бола она қабри устида кўз ёш тўкиб дерди...
БИРИНЧИ ДАРС
Бир илоҳий фармонга беш хил жавоб
Аллоҳ таоло ота-онага яхшилик қилишга – эзгуликка буюради: Роббингиз, фақат Унинг Ўзига ибодат қилишингизга ва ота-онага яхшиликка – эзгу ишга буюрди. Ал-Исро сураси 23-оят Ягона Холиққа ибодатдан кейинги энг улуғ амал – ота-онага яхшиликдир. Бунинг муқобилида энг катта гуноҳ – ягона Аллоҳга ширк келтириш, сўнгра ота-онага оқ бўлишдир. Икки табаррук инсонга оқ бўлиш маъносини уламолар қўйидагича изоҳлайдилар. Айрим олимлар:"Ота-онага ўқрайиб қараш, беадабона тик боқиш – оқликдир", дейишса, айрим олимлар: "фарзанднинг сўзи ота-онага қаттиқ ботиб, улар кўзидан қатра ёшнинг чиқмоғи – оқликдир", дейишади. Росули Акрам соллаллоҳу алайҳи ва саллам марҳамат қилиб дедилар:"Энг катта гуноҳ ҳақида хабар берайинми?! Энг катта гуноҳ – Аллоҳга ширк келтириш, сўнгра ота-онага оқ бўлиш, сўнгра ёлғон гувоҳлик беришдир" Бухорий ривояти.
Фарзандлар ота-онага яхшилик қилиш ёки қилмаслик борасида беш қисмга бўлинар экан.
Биринчи қисм
Ота-она ҳаётлигида ҳам, улар вафотидан кейин ҳам яхшилик қилгувчилар. Яъни ота-она тириклигида улардан яхшилигини аямайди. Молини, жонини, вақтини ота-онаси учун фидо қилади. Фикру зикри у иккиларини хурсанд қилиш ва уларнинг розилигини топиш бўлади. Оғзидан чиққан энг ширин сўзлар ота-онаси учун...Энг тотли, танқис таомлар ота-онаси учун... Энг яхши кийимлар ота-онаси учун... Энг гўзал муомала улар учун... Уй тўриси ҳам, қалб тўриси ҳам улар учун!! Улар учун ҳар нарсага тайёр, елиб югуради, қандай қилсам у иккиларини шод қиламан, нима қилсам у иккиларини хушнуд қиламан, қандай қилсам у иккилари мендан рози бўлишади, деб ўйлайди, изланади. Ўзи хафа бўлса ҳам, уларни хафа қилмайди, аксинча кулдиради. Ўзи киймаса ҳам уларни кийдиради, ўзи емаса ҳам уларни едиради. Ҳузурларида овозини кўтармайди, қовоқ солмайди, буйруқларига "лаббай" деб жавоб беради. Уларни доим табассум билан қаршилайди. Улар ёнида "Уф" десам охиратим куяди, деган хавфда яшайди. Уларни ранжитишдан қўрқади. Касал бўлишса, тинмай Аллоҳга ёлвориб дуо қилади. Кучли дўхтирларга кўрсатади. Ота-онани қайғуга соладиган хабарларни уларга билдирмайди. Айниқса ёш келинлар рўзғордаги камчиликлар, ҳар оилада топиладиган енгил гап-сўзларни ота-онасига ташимайди. Ҳикоя қилишларича, ота-онасини қаттиқ иззат-ҳурмат қиладиган ёш келинга эри жаҳл устида қўл кўтариб қўяди. Қиз йиғлаганича ичкари уйга кириб кетади. Шу пайт, тўсатдан, эшик тақиллайди. Йигит эшикни очади. Остонада икки қўли совға-саломга тўла қизнинг ота-онаси ҳамда акаси турарди. Ичкарида нима бўлганидан бехабар меҳмонлар кўтаринки кайфиятда уйга киришади. Ота-онаси келганидан хурсанд бўлган қиз улар истиқболига чиқади. Кўзлари қизариб кетган қизини кўрган она ҳеч истиҳола қилмай: – Ҳа, нима бўлди, йиғладингми?"- дейди. Қиз ақллилик қилиб: – Сизларни соғиниб йиғлаб ўтирган эдим, шукурким Худойимнинг ўзи сизларни етказди",-дейди. –Соғинганингда ўғлимга айтсанг, дарров уйга олиб борадилар, шундайми ўғлим?, - деб куёвга юзланади. Қизнинг кўзидек юзлари қизариб ўтирган куёв шошиб-пишиб "Ҳа, шундай",-дейди. – Йўқ, ўзимиз келамиз, - деб гапга аралашади ота. Меҳмондорчилик сўнгида қайнота куёвга катта миқдорда пул узатиб: "Камларингга ишлатарсизлар",-дейди. Оқила қизнинг гўзал тадбири билан катта-катта жанжаллар олди олинади. Ота-онасига меҳрибон бўлган қизнинг одобини кўрган йигитнинг хотинига бўлган муҳаббати янада ошади. Яхшилик, эзгулик калимаси ўз ичига олган маъноларни амалга оширганлар Аллоҳ таолонинг "ота-онага яхшиликка – эзгу ишга буюрди", дейилган оятини тадбиқ қилган бўлишади. Аллоҳ оятини амалга оширганлар эса карамли Яратгувчи томонидан дунё ва охиратда катта мукофотлар билан тақдирланадилар. Онасига ўта меҳрибон бўлган Увайсил Қорнийга "дуоси дарҳол ижобат бўлиш" хусусияти берилган, яна кимгадир ўзига ўхшаш солиҳ фарзандлар берилган, кимларнидир молини талофатдан сақланган. Мўмин ота-она ҳақини адо қиламан деб бошқа ҳуқуқларни поймол қилмайди. Вафотларидан кейин ҳам айни ўша яхшиликда давом этади. Ота-онаси суйган кишиларга яхшилик қилиш, ота-она номидан савоб амаллар бажариш каби эзгу ишларни тўхтатмайди. Ҳар қачон бошини саждага қўйганда, тасбеҳдан кейин: "Аллоҳим, ота-онамни ва у иккиларининг ота-оналарини раҳмат қилгин, гуноҳларини афв эт, офият бер, қабр азобидан ва жаҳаннам азобидан Ўзинг асра, жаннатга ҳисобсиз киргизгин..." деб дуо қилади. Абу Ҳурайра р.а ҳар куни эрталаб ишга кетаётганларида (Мадинанинг амири бўлганлар) албатта, оналарининг ёнига кириб, ҳол-аҳвол сўраб, қўйидагича саломлашар эдилар: "Ассалому алайкум онажон, мени ёшлигимда раҳм-шафқат, меҳр-муҳаббат билан ўстирганингиздек, Худованд сизни ҳам раҳм қилсин". Оналари ўғилнинг тонги дуои саломига алик олиб: "Ва алайкум ассалом ва раҳматуллоҳи ва барокатуҳ. Кексайганимда шунчалар раҳм-шафқатли, меҳрибон бўлганингиздек, Аллоҳ сизни ҳам раҳм қилсин" дер эканлар. Кеч кириб, ишдан қайтишларида ҳам айни шу ҳол такрорланарди. Бухорийнинг китобида келган. Яна бир саҳобанинг онаси иш буюрса, онасининг паст чиққан овозини англамай "нима дедингиз?" деб қайта сўрашга ботинмас экан. Онаси кетгач атрофдагилардан "онам қандай иш буюрдилар?" деб сўраб олар экан. Саъд ибн Аби Ваққос р.а оналари вафотидан кейин қудуқ қаздириб, савобини оналарига бағишлайдилар. Қадимда ота-болани ҳибсга олишади. Доим отасининг таҳоратига сув ҳозирлаб берадиган ўғил қамоқда ҳам совуқ кунлари сув иситиб беришини канда қилмайди. Хўл шохлар ёниши қийинлашиб, қамоқхона тутунга тўлиб кетади. Қўриқчилар ўғилнинг ўтин ёқишини тақиқлаб қўйишади. Ўғил эса отаси уйқуга кетиши билан ўрнидан туриб, обдастани хонадаги чироқ ёнига тутганча тик туриб сувни илитадиган бўлибди.
Иккинчи қисм
Ота-она тириклик пайтида уларга яхшилик қилмайди. Ота-она оламдан ўтгач боши деворга урилиб кўзи очилади. Ота-она қадрига улар ўлганидан кейин етади. Ибн Жавзий ўтмишда бўлиб ўтган бир воқеани ҳикоя қилиб дейди: "Ҳаж маҳалда бир солиҳ киши Каъба атрофида тавоф қилаётган ҳисобсиз ҳожиларни кўриб: "булардан қайси бирининг ҳажи қабул бўлди-ю, қайси бириники қабул бўлмади экан", деб ҳаёлидан ўтказибди. Кеч кириб бу одам уйқуга кетади. Тушида "фалончининг олдига бор, у ҳажи мақбуллардан" деган овозни эшитибди. Тушида номини эшитган кишини Макка бўйлаб қидара бошлайди. "Сиз излаётган киши хобгоҳда ётмайдилар. У кишини доим ибодатда топасиз" дейишди унга. Қидира-қидира, охири у кишини топибди. Салом аликдан кейин бор гапни унга айтиб беради. Маъюс ва маҳзун кўринган бу обид юзига табассум киради. Ва ўз қиссасини сўзлаб беради: "40 йилдан бери кўзимдан ёш тинмайди. 40 йилдан бери йиғлаб ибодат қиламан, ҳар йили ҳажга эҳром боғлайман. Бунинг сабаби бор. Бундан 40 йил муқаддам рамазон ойида уйга маст бўлиб кириб келдим. Шунчалар кўп ичган эканманки, оёқда туролмай қолибман. Зўрға уйга етиб келдим. Нима деб валжираётганимни ўзим билмайман. Эшикни очиб ҳовлига кирдим. Хотиним нон ёпмоқчи бўлиб тандирга ўт қалаётган экан. Мени маст ҳолатда кўриб: "вой шўрим, Рамазонда ҳам ичасизми?! Ичкари уйга киринг, қўни-қўшни кўрмасин, иззо бўлмайлик", деб мени ичкарига тортди. Ғазабим келди. "Қўлингни торт! Йўқол кўзимдан!" деб бақирдим. У мени ичкарига киргизмоқчи бўлди. Мен уни ўлгудай дўппосладим. Қий-чувни эшитиб онам югуриб чиқди. Бошида намоз ўқиганда ўрайдиган катта рўмоли, қўлида тасбеҳ. Онам қариб кичкина бўлиб қолган эди. Ўзи озғин, рўза ичи янада озиб кетган. "Ичдингми, Рамазонда ҳам ичасанми?! Йўлдан урган ўртоқларинг ўлсин, Рамазонда кайф қилмай ўл," деб қарғай кетди. "Ўзинг ўл!" деб онамни шартта кўтариб ловиллаб ёнаётган тандир ичига отдим. Тандир оғзини беркитиб қўйдим. Хотинимни ичкари уйга қулфлаб қўйганман, онамни тандир ичига тиқиб юбордим, ўзимни эса уйқу элита бошлади. Эртасига уйғондим. Хотиним йиғлайвериб кўзи шишиб кетибди. Устига қора кийим кийиб олган. – Тинчликми, нега йиғлаяпсан? Онам қанилар? – дедим. – Онангизни қаердалигини билмайсизми?! – деди. – Йўқ, билмайман. Онажоним қанилар? Ая, ҳув ая,- деб аям ўтирадиган уй томонга қараб бақирдим. Хаёлимда онам ичкаридан туриб, ҳозир болам, икки ракат суннат ўқиб олай чиқаман, дегандек бўлди. –Кеча маст ҳолда келиб онажонимни тандирга ташладингизку. Намозхоним, дуохонимни ўлдириб қўйдингиз-ку. Юрагим уришдан тўхтагандек бўлди. "Ёлғон!" деб қичқириб юбордим. Онам уйига чопдим. Жойнамози солиқ, Қуръони очиқ, демак онам шу ўртада. Узоққа кетса Қуръонни ёпиб кетади. "Ая! Ая-ю!" дедим. Жавоб бўлмади. Тандир ёнига чопиб келдим. Не кўз билан кўрайки тандир остида онамнинг рўмоли ва тасбеҳи ётарди. Ароқ инсонни не кўйларга солмайди-я?! Гоҳ шер бўлиб наърайсан, гоҳ қуш бўлиб сайрайсан, гоҳ маймундек сакрайсан, гоҳ тўнғиз, гоҳ ... хуллас, шакл ҳам шамойил ҳам одамийликдан чиқиб кетади... Шундан бери кўзимдан ёш тинмайди. 40 йил бўлди-ки тавба-тазарру қиламан. Ҳажга бораман. Онам учун ҳаж қиламан, ҳақларига эрта-кеч дуо қилиб, истиғфорлар айтаман, онам номидан садақотлар бераман. Хуллас, онамга етадиган савоб йўлларини излайман".
Учинчи тоифа
Ота-она тириклигида яхшилик қилиб, улар оламдан ўтгач уларни унутиб юборувчилар. Ота-она ҳақига дуо қилмайди, яхшилик йўлларини изламайди. Хўжакўрсинга дастурхон ёзиб, ҳар куни бир қўйнинг калла-поччаси билан паққос туширадиган одамларни йиғиб уларга дастухон ёзади. Буни "хайри-эҳсон" деб, ўзича савоб ҳам умид қилади.
Тўртинчи қисм
Ота-онага яхшилик қилади, лекин миннату зарда билан қилган яхшилигини ювиб ташлайди. Улар ўлгач қабрлари устини бетонлаб, мармар тош билан безатиб қўяди ва буни ўз ёнидан қилдирганини билдириб "Фарзадларидан ёдгорлик" деб катта ҳарфлар билан ўйиб ёзиб қўяди. Шу билан ота-онага бўлган яхшиликка якун ясалади. Ҳушига келиб қолса йилда икки марта ҳайит кунлари бир-бир эслаб қўяди, бўлмаса йўқ. Солиҳ фарзандлардек беш маҳал намозда Аллоҳ таолога ёлвориб дуо қилмайди.
Бешинчи қисм
Ота-онага тириклигида ҳам, ўликлигида ҳам яхшилик қилмайдиганлар. Бундайлар ўз ўзини маҳв қилган шўролар даврида, динсизлик авжига чиққан пайтда жуда кўпайиб кетди. Натижада "Қариялар уйи" деган мудҳиш жойлар пайдо бўлди. Ташидан яхшига ўхшаган бу жойлар аслида хаста жамиятнинг яраси эди. Кўрганларнинг айтишича, бир киши "Қариялар уйи"га тўрт дона иссиқ нон кўтариб зиёрат учун келади. Хонани иссиқ кунжутли ноннинг ҳиди тутиб кетади. Нон ҳидидан жунбишга келган қариялар каравотларни ғичирлатиб, шоша-пуша ўринларидан тура бошлашади. Улар худди уруш давридагидек нонни талаша кетишди. Зиёратчи нима қиларини билмай эсанкираб қолади. Шунда хона бурчагидаги каравотда ўз ўрнидан туролмаётган бир қария ёш болалардек йиғлайди: "Барака топгирлар, менга ҳам бир бурда олиб қўйинглар. Менга бир бурда бўлса кифоя, ҳой яхшилар оғзим тегиб қолсин..." Бақир-чақир ичида чолнинг хиррилаб чиққан паст овози эишитилмайди. Эшитилган тақдирда ҳам унга нон олиб қўйишнинг сира иложи йўқ эди.
Жаноб Росулуллоҳ соллоллоҳу алайҳи васаллам ерга ташланган бир бурда нонни кўриб қолдилар. Шунда Оиша онамизга қарата:"Оиша, бир уйдан юз ўгирган неъматнинг у уйга қайтиши жуда қийин", дедилар.
Сарваримиз Росулуллоҳ соллоллоҳу алайҳи васаллам Парвардигорларидан сўраб дуо қилар эдилар:"Аллоҳим, менга беражак ризқингнинг энг кенги ва мўлини кексайганимда ё умрим охирида қилгин". Охират сафарига астойдил тайёргарлик кўриладиган пайтта нонга, уй-жойга муҳтож бўлишдек ёмон нарса бўлмаса керак. Кексайганда беш маҳал масжидга қатнаш ўрнига ризқ кўйида кўчаларда сарсон кезишдек аянчли ҳол борми?! Пешонани хотиржам саждага қўйиб: "Субҳана роббиял аъла... Субҳанакаллоҳумма ва биҳамдик, аллоҳуммағфир лий. Аллоҳум мағфир лий занбий куллаҳ, диққаҳу ва жуллаҳ, аввалаҳу ва ахироҳ...деб узоқ-узоқ дуо ва зикр қилиш ўрнига, бозорда: "Кеб қолинг! Кеб қолинг!- деб бақириб, кунни кеч қилишдан кўра каттароқ зиён бормикин?
Маълумки, ўлим далил-исбот талаб қилмайдиган ҳақиқатлардандир. Тонгда чиққан қуёш, шомда ботиши қанчалар ҳақиқат бўлса, дунёга келган инсоннинг дунёдан кетиши шунчалар ойдин ҳақиқатдир. Бешик кирган уйга тобутнинг кириши муқаррар. Қувонч бор жойда қайғу бўлади. Ўлим – аниқ, лекин қачон, қаерда ва қандай ўлиш ноаниқдир. Исбот талаб қилмас бу ҳақиқатда икки ақлли инсон ихтилофлашмайди. Юқорида ота-онага яхшилик борасида фарзандларни беш қисмга бўлган эдик. Ёшгина оналаридан эрта айрилган гўдаклар қисмати ҳам асосан беш қисмга бўлинар экан. Бу дарсда, кечагина онаси қучоғида эркаланиб, она алласи билан ухлаб, она қўлидан иссиқ кулча нонлар еб, бугун ёш, гўзал онасидан айрилган оламдаги турли хил гўдакларнинг онаси қабри устида айтган сўзларига қулоқ тутамиз. Агарчи бу дил сўзларини болалар жажжи тили билан айтолмасада, забони ҳоли билан, кўзида ёши билан баралла айтмоқда.
Розиман, бўлинг ризо, Худо сиздан бўлсин ризо, Равзада ором олинг то келгунча явмул жазо. Кун келиб мен ҳам борурман ёнингизга ошиқиб, Иймон билан йўлиқмоқдир мендаги ёлғиз сазо.
Онажон! Оқ ювиб оқ тарардингиз. Жуда ғамхўр, ширинсўз, меҳрибон эдингиз. Ўйнатиб кулдирардингиз, алла айтиб ухлатардингиз. Ўзингиз қийналсангиз ҳам бизни қийнашни истамас эдингиз. Ўзингизни, сўзингизни жуда-жуда соғиниб, қумсаймиз. Дадамизнинг жон ҳолига қўймай ҳар куни "аям қачон келадилар?" деяверамиз. Синглим ҳам доим "аям, аям"деб йиғлайди. Бечора дадам аввалида бир нарсалар деб бизларни овутди, кейин эса "аянгиз келолмайдилар, аянгиз ёнига биз борамиз,"дедилар. Ҳамиша "аянгни дуо қил"деб эслатиб турадилар. Ўзлари сиздан кейин маъюс, маҳзун бўлиб қолдилар. Ошхонага кириб ҳам, уйингизга қараб ҳам йиғлайдилар. Мен дадамни кучли, қўрқмас ботир деб билардим. Сиздан кейин ёш боладек йиғлоқи бўлиб қолдилар. Аввал йиғлаганларини кўрмаган эканман. Аяжон! Катта бўлсам инша Аллоҳ, масжид, мадрасалар қураман. Китоблар ёзиб савобини сизга бағишлайман. Номингиздан яхши ишлар қиламан. Сиз ором олиб ётинг, онажон. Биздан хавотир олманг. Дадам янада меҳрибон бўлиб қолган. Бизни урушмайди, сизни кўп ёдлайди. Кўп дуо қилади.
Иккинчи қисм болалар
Аяжон, бизни ташлаб қаёққа кетдингиз?! Кўзимизни жиққа ёшга тўлдириб қаён кетдингиз?! Сиз кўмилдингизу, сиз билан бирга меҳрингиз ҳам кўмилди. Сиздан жудо бўлганимиздан кейин ширин сўз, ёқимли алла, тоза кийим, тотли таомдан ҳам жудо бўлдик. Кўйлагим озгина кир бўлса, дарров тозасини кийгизиб қўяр эдингиз, ҳозир кўйлагимнинг кирлигидан ўртоқларим устимдан куладиган бўлган. Ноилож ўзим кир ювишни ўргандим. Сиздан кейин уйимизга бошқа бир хотин келди. Кичкина ўғли ҳам бор экан. Келганининг эртасига сиз суядиган тувакдаги гулларни олиб чиқиб охлатга ташлаб юборди. – Хола, бу гулга аям ҳар куни сув қуяр эдилар. Аяжоним бу гулни яхши кўрар эдилар. Охлатга ташламанг, - дедим. –Аяжониз яхши кўрсалар, мен ёмон кўраман, тушиндийзми? Бу уйда аянгиз эмас, мен хўжайинман, - деди. Дадамга қарадим. Дадам юзини олиб қочди. Эртаси куни қарасам, сиз суйиб киядиган кўйлагингизни олиб, пақирга солди. Аям кирни бу пақирда ювмасдилар, дегани қўрқдим. Нима қиларкин, деб кутдим. Пақирга сув тўлдириб синглимга берди. – Фотима! Мана бу латтани олиб ошхонани полини ювиб чиқ, - деб буюрди. – Бу латта эмас, аяжонимни кўйлаги. Фотима пол ювишни билмайди, у хали кичик, мен пол юваман, - дедим. – Ҳув тирранча, кўп валдирама! Сенга ҳали бошқа иш бор. Аянгни кўйлаги поллаттадан бошқа нарсага ярамайди,- деб кўйлагингизни сувга ботириб-ботириб Фотиманинг олдига отди. –Тезроқ бўл, бўлмаса кечандақанги калтакдан яна ейсан,- деди. Кейин билсам, кеча Фотимани роса урган экан. Фотима қўрқоқ бўлиб қолган. Ўлганингиздан кейин кулгани йўқ. Ўлганингиздан бери унинг сочини ҳеч ким тузукроқ ювганини билмайман. Фотима ошхонани полини арта бошлади. Мен ҳовли супуришга тушдим. Авваллари сизга кўмак бермаганимни ўйлаб, юрагим эзилиб кетди. Эшик очилиб дадам кириб келди. Қўлида сўмка бор эди. Ҳалиги хотин тиржайиб келиб дадам кўлидан сўмкасини олди. Ҳаммалари сиз ўтирадиган уйга кириб кетишди. Сиздан кейин у уйга биз кирганимиз йўқ. Фотиманинг каравотида ҳалиги хотиннинг боласи ётади. Фотима эса мен билан. Бир оз муддатдан кейин уй ичидан кулги овозлари эшитилди. Узоқ кулгидан кейин ҳалиги хотиннинг ўғли ичкаридан чиқди. Бир қўлида "марожна" иккинчи қўлида "печини". Фотимага қарадим. Энгашиб пол ювяпти. Сиз доим: "мана буни еб олсанг полвон бўласан" деб овқат едирар эдингиз. Фотимани ёнгинангизга ўтирғизиб овқатлантирардингиз. Ҳозир Фотима иккимиз алоҳида ўтирамиз. Дадам, янги хотин ва унинг ўғли алоҳида ўтиришади. Аяжон, қачон қайтасиз?! Аяжон қачон бизни олиб кетасиз?!
Учинчи қисм болалар
Бу ҳодиса учига найзасимон учли темир ўрнатилган халачўпдек узун таёқчага қон рангли байроқ боғлаган шўролар даврида бўлиб ўтган. Тарихимизнинг энг кир, ўта қоронғи-зимистон кунларида бўлиб ўтган бу аянчли ҳодисани бир хонадон эмас, балки минглаб хонадонлар ўз бошидан кечирган... 1933-йиллар. Ёшгина муслима аёл тўртинчи фарзандини туғаётиб оламдан ўтади. Аёл ўлганининг эртасига эрини ҳибсга олишади. Уйда тўрт фарзанд ёлғиз қолади. Энг каттаси балоғатга етмаган 11 яшар, энг кичиги сутдан чиқмаган. Бу чиркин дунёга келганига атиги икки-уч кун бўлган холос. Она вафотининг ўттизинчи куни бола она қабри устида кўз ёш тўкиб дерди: "Онажон, Аллоҳ сизни раҳмат қилсин. Жойингиз жаннатда бўлсин. Биз ... биз яхшимиз... Сиздан кейин дадамни бир неча киши келиб, қўлини боғлаб олиб чиқиб кетишди. Шу пайтгача дараги йўқ. Уйда егулик нарса қолмаган экан, сигирни соғиб укаларимга ичказяпман. Қўшнилар бир-икки кун овқат бериб туришди, мазза қилдик. Кейин бермай қўйишди. Бир ойдан бери фақат сут ичамиз. Биздан ҳеч ким хабар олмайди. Қишлоқдагиларнинг айтишича дадамни олиб кетган одамлар тоғаларимни ҳам олиб кетишибди. Амакиларим эса йўқ эмиш. Ҳаво жуда совуқ. Яхшиямки уйимизда ўтин кўп экан, шуни ёқиб исинамиз. Қорнимиз жуда-жуда очиб кетди. Укаларим сутдан безиб қолди. Қариндошларнинг уйига укаларимни етаклаб бордим. Улар овқат еб ўтиришган экан. Киришимиз билан овқатни яшириб қўйишди. Сандал устидаги овқатни остига тиқиб қўйишди. Биз нима бўлаётганига тушинмай ўтиравердик. Овқатнинг ҳиди уйни тутиб кетган эди. Укаларим "нон, овқат" деб йиғлай бошлади. Қариндошларимиз овқат берармикин деб кутиб ўтирдим. Беришмади. Укаларимнинг йиғиси кўтарилди. Шунда қариндошимиз: "болалар уйга кетамиз, деб йиғлаяпти шекили. Уйларингга бора қолинглар", деди. Ноилож чиқиб кетдик. Уйга келсак дарвоза ланг очиқ. Суюниб кетдим. "Дадам келибди!" деб бақириб юборибман. Шунда қўшнимизнинг шум ўғли "даданг аянгни ёнига кетибди. Кеча дадам шундай деди", деб қолди. "Нафасинг қурсин", деб ичкарига кирдим. Не кўз билан кўрайки сигиримиз жойида йўқ. Уйдаги ўтинлар ҳам йўқ. Қўшниларникига кирмоқчи бўлиб эшик қоқдим, ҳеч ким эшикни очмади. Қайга боришни билмай укаларимни етаклаб сизнинг ёнингизга келдик. Онажон, нима қилай, айтинг... "
Тўртинчи қисм болалар
Бу воқеа Андалусда бўлиб ўтган. Тўқсон йил атрофида ҳукм сурган умавийлар давлати қулаб, ўрнига аббосийлар давлати ўрнатилган даврда, Андалусда умавийлардан тирик қолган амирлар катта исломий давлат барпо қилишади. Саккиз юз йил атрофида Андалусда Ислом гуллаб яшнайди. Тарқоқлик, ички низолар ва бошқа сабабларга кўра 800 йил гуркираган етук давлат парчаланади. Охирги қулаган шаҳар Ғорната шаҳридир. Андалус ҳозирда Испания ва Партугалия давлатларини ўз ичига олган. Андалусда христианлаштириш ишлари авж олади. Мусулмонлар аёвсиз қириб ташланади. Ҳикоя қилмоқчи бўлганимиз ўша мудҳиш даврда содир бўлиб ўтган. Воқеани ёш ўспирин йигит ҳикоя қилади: "Онамнинг кўзи ёриб ўғил туғди. Суюниб кетдим. Очиғини айтсам севинчим ичимга сиғмасди. Лекин онам ҳам, отам ҳам хурсанд эмас. Гўё уйимизда бола туғилмай, балки ўлганга ўхшаш ота-онам мотамсаро. Мен ҳеч нимага тушинмадим. Бола туғулган куни отам чақалоқни кичик бир уйчага олиб кириб кетди. Шу ёшга кириб ўша уйга кирганим йўқ. Ота-онам киришади холос, менга рухсат берилмайди. Бугун эса негадир чақалоқни ўша уйга олиб киришди. Кунлар ўтиб якшанба келди. Уйимизга черковдан поп келиб болани чўқинтирди. Ота-онам эса боягидек маъюс ва маҳзун. Бир куни отам менга арзимаган бир гапни айтиб "бу– сир, ҳеч кимга айтма, онанг ҳам билмасин", деб қолди. Эртаси куни онам мени ёнига чақириб "ўғлим, отанг нима деди?" деб қолди. Мен "бу – сир, ҳеч кимга айтмайман", дедим. Онам мендан гап олишга роса уринди. Мен отам сирини айтмадим. Шунда онам: "менинг ҳам сенга айтадиган гапим бор, ҳеч кимга айта кўрма, ҳатто отанг сўраса ҳам айтма", деб оддий бир гапни айтди. Онам сир, деб пичирлаб айтган гапи сирликка арзимайдиган оддий гап эди. Ноилож уни ҳам сир сақладим. Бу гал отам келиб онам менга айтган гапни билишни истади. Айтмадим. Кўп уринди, лекин мендан бир дона калима ололмади. Шунда онамни чақириб: "Онаси, ўғлинг сир сақлайдиган катта йигит бўлиб қолибди. Энди унга қўрқмай, бор гапни айтсак ҳам бўлаверади, - деб менга юзланди. – Ўғлим, онанг билан менинг сир айтиб, у сирни билишга уринишимиз сени синаш, имтиҳон қилиш эди. Шукурким, сир сақлайдиган мард йигит бўлибсан. Биз сенга ҳозир бошқа бир катта сирни айтмоқчимиз. Мен билан юр",- деб мени бояги кичик уй томон бошлади. Наҳот мен ҳам шу уйга кираман-а, деб ўйладим. Уйга кирдик. Уй қопқоронғи эди. Отам чироқ ёқди. Менга узоқ тикилиб турди. Нималардир демоқчи бўлди, негадир гапирмади. Токчага бориб латтага ўралган бир нарса олди. Сўнг сўз бошлади. "Ўғлим, биз христиан эмасмиз. Биз мусулмонмиз. Муҳаммад алайҳис саломнинг умматимиз. Мана бу – муқаддас китоб Қуръони Карийм",-деди. Ва менга таҳорат, намозликни ўргатди. Кейинчалик билсам, ота-онам бу уйга кириб намоз ўқир экан, Қуръон тиловат қилар экан. Укам туғилганда бу хонага киришининг сабаби, укамга ўша куни ўнг қулоғига азон чап қулоғига иқомат айтишган экан. Отам сўзида давом этиб:"Ўғлим, амакингга қаттиқ итоат қил", деб тайинлади. Эртаси мен мактабга келдим. Дарс пайти амаким келиб, мени чақирди. – Жиян, юр кетдик, - деди шошилиб. – Қаёққа? – Қаёққалигини сўрама, тезроқ бўл! – Китобларимни олай ахир. – Йўқ, китоб-питоб олмай, тезроқ мен билан юр,-деди. Мен амаким билан шошиб денгиз соҳилига келдик. Кемага миндик. Мен шунда ҳайратланиб: –Амаки, қаёққа кетаяпмиз? Аям-дадамдан изн сўрамайсизми? – дедим. – Даданг "амакингга итоат қил"деб айтганми? – Айтган. – Бўлмаса, ҳар-хил савол бермай жим кет. – Хўп бўлади. Кема бизларни мен билмайдиган жойга ташлади. Кемадан тушганимиздан кейин амаким хўрсиниб гап бошлади: –Укагинам, оғир бўл. Ота-онангни мусулмонлигини билиб қолишди, сабр қил. Отанг менга "ўғлимни олиб тезроқ қочинглар. Бизни энди тинч қўйишмайди", дегани учун сени шу ерга – мусулмонлар юртига олиб келдим. Андалус қулагандан кейин мусулмонлиги аниқланган эркагу аёл ваҳшийларча ўлдирилар эди. Таҳқиқ йўллари эса кўп. Уйида ҳаммом бўлиши, жума куни чўмилиши, хатна қилиниши кабилар билан кишининг мўмин ё мўмин эмаслиги аниқланар эди. Қисса қаҳрамони ота-онаси қандай ўлдирилганидан бехабар. Қаерга кўмилганини ҳам билмайди. Аслида улар кўмилганми ёки йиртқич ҳайвонларга ем қилинганми, униси ҳам қоронғу. Чақалоқ тақдири номаълум. Йигит эса катта мусулмон олим бўлиб етишади.
Бешинчи қисм
Бу қисмдаги болалар ҳам ота-оналарини қаерга кўмилганини билишмайди. Ота-оналарининг тирик, ўлигидан бехабарлар. Оталари ким, оналари ким билишмайди. Бор-йўқ билганлари, оқ халатлик тарбиячилар, қаттиқ қўл мудир ва бахил завхоз-у баджаҳл қоровул. Яшайдиган уйлари тепасига "Болалар уйи"деб ёзиб қўйилган. У бечоралар она ҳақига дуо қилишни ҳам, қарғаб, лаънат ўқишни ҳам билмайди. Етимлар улғайиб, қўли пул кўргач "оналар" ҳам қайдандир пайдо бўлиб қолади. Осмондан тушганми, ердан чиққанми, буни билиш қийин.
Дата: MUBORAK JUMA, 2010.03.12, 08:55 | Сообщение # 11
Группа: Удаленные
ALLOH TAOLONI KO’RISH HAQIDA.
Rasululloh sollallohu alayhi va sallam dedilar: "IKKI jannat bor, ularning idishlari-yu boshqa narsalari kumushdan yasalgan va yana ikki jannat bor, ularning idishlari-yu boshqa narsalari tillodan yasalgan. Adn jannatida qavm bilan Parvardigorlari o‘rtasida unga nazar solmoqlariga ulug‘lik pardasigina mone’lik qilib turadi" (Muslim rivoyati). Jarir ibn Abdullohdan rivoyat qilinadi: "Kechasi Rasululloh sollallohu alayhi va sallam bilan o‘tirgan edik. Shunda u zot o‘n to‘rt kechalik oyga qarab dedilar: "Albatta, sizlar u dunyoda Rabbingizni xuddi mana shu oyni ko‘rgandek ko‘rasiz. Uni ko‘rishda bir-biringizga xalal bermaysiz. Agar quyosh chiqishidan va botishidan ilgarigi namozlarni shaytonga boy bermaslikka qodir bo‘lsangiz, o‘qingiz!" So‘ng: "Va quyosh chiqishidan ilgari va botishidan avval Parvardigrringizga hamdu sano aytish bilan (U zotni) poklang — namoz o‘qing!" (Qof, 30) degan oyatni tilovat qildilar" (Buxoriy, Muslim rivoyati). Abu Dovud Uqayliydan rivoyat qiladi: "Men: "Ey Rasululloh(s.a.v.), har birimiz qiyomat kuni Allohni ochiq-ravshan ko‘ramizmi?" deb so‘radim. U zot: "Ha", dedilar. "Maxluklari ustida buning belgisi bormi?" deb savol qildim. "Ey Abu Rozin, sizlarning har biringiz kechasi o‘n to‘rt kunlik oyni ochiq-ravshan ko‘rasizlarmi?" dedilar. Men: "Ha", deb javob qildim. u zot: "Alloh taolo buyukdir. Oy ham Allohning bir maxluqidir. Bas, Alloh buyukroq va ulug‘roqdir", dedilar". Muslim rivoyatidagi: "Ulug‘lik pardasigina mone’lik qilib turadi", so‘zidagi "parda" isti’ora bo‘lib, Allohning ulug‘ligi va buyukligidan kinoya qilib keltirilgan. Buni Abu Hurayra Rasululloh sollallohu alayhi va sallamdan rivoyat qilgan hadisi qudsiy ochiq bayon etadi: "Alloh aytdi: "Ulug‘lik izorimdir, kibriyo ridoimdir..." Bu bilan ikki sifatni bayon etdi. "Ulug‘lik pardasi" deganda ulug‘lik sifatini iroda qildi. U zot o‘zining ulug‘ligi va buyukligi bilan qiyomatdan oldin hech kim Uni ko‘rishini xohlamadi. Qachon qiyomat bo‘lib, jannat ahliga Adn jannatiga kirishga izn berilgachgina Uni ko‘rishlarini xohladi. Bas, ular Adn jannatida U zotni ko‘radilar. Bu ma’noni Bayhaqiy va boshqalar aytishgan. Ulug‘lik va buyuklikdan isti’ora qilingan rido va izor his qilinadigan kiyim jinsidan emas, albatta. Bu faqatgina o‘xshatish, xolos. Chunki rido va izor inson uchun maxsus narsalardan bo‘lib, ularga tushunarli bo‘lishi uchun shunday ishlatildi. Ammo bu sifatlarda Alloh taologa hech kim sherik bo‘la olmaydi. Hadisning oxirida ham: "Kim u ikkisidan biri ustida Men bilan tortishsa, uni yonib turgan jahannamga kirgizaman", deyilgan.
Jobir roziyallohu anhudan rivoyat qilinadi: Nabiy sollallohu alayhi va sallam aytdilar: "Jannat ahli o‘zlariga va’da qilingan noz-ne’matlar ichida rohat-farog‘atda ekanlar, banogoh, ustlarida bir nur paydo bo‘ladi. Shunda Alloh taolo: "Assalomu alaykum, ey ahli jannat", deydi. Bu hol Alloh taoloning: "(Ularga) mehribon Parvardigor tomonidan salom aytilur" (Yosin, 58), degan so‘zining tasdig‘idir. Uni ko‘rganlarida jannatning barcha ne’matlarini unutadilar, toki to‘silgunicha shunday bo‘ladi. Qachon Alloh ulardan to‘silsa, Uning nuri va barakoti ular bilan qoladi". "Banogoh ustilarida..." degan so‘zdan murod Allohning oliyligidir. Zero, Alloh taolo joy va manzildan iborat makon bilan sifatlanmaydi. U oliylik va ulug‘lik jihatidan sifatlanadi. "Uni ko‘rganlarida, jannatning barcha ne’matlarni unutadilar", deganida Allohning jamoliga qarash lazzati bilan mashg‘ul bo‘lib qolishlari tushuniladi. Chunki Uning jamolini ko‘rishdan afzal narsa yo‘q, Alloh taoloning tajallisiga hech narsa barobar bo‘la olmaydi. Agarda Alloh taolo ularni sobit va boqiy qilmaganida edi, ularga ham tog‘ bilan sodir bo‘lgan narsa voqe’ bo‘lur edi. Zero, Alloh taolo toqqa tajalliy qilgan paytda, u parcha-parcha bo‘lib, qumga aylanib ketgan edi. "Qachon Alloh ulardan to‘silsa", deganining ma’nosi, Alloh ularni unutib qo‘ygan jannat ne’matlariga qaytarsa va ular yana o‘zlariga va’da qilingan ne’matlar ichida bo‘lib, tayyorlab qo‘yilgan narsalardan orom olishda davom etsalar, deganidir. Biroq bu, ulardan g‘oyib bo‘lsa, ular Allohni yana unutadi va ko‘rishdan to‘silib, jannat ne’matlari bilangina kifoyalanadilar, degani emas. Alloh taolo ularni unutgan narsalariga qaytaradi, ayni paytda ularni boshqa ko‘rib bo‘lmaydigan qilib to‘smaydi. Bunga hadisdagi: "Uning nuri va barakoti ular bilan qoladi", degan jumla dalolat qiladi. Hikoya qilinishicha, Majnunga: "Laylini senga chaqirib beraylikmi?" deyishdi. "U mening yonimdamasmidi?" deya hayratlandi Majnun. Keyin undan: "Laylini yaxshi ko‘rasan-mi?" deb so‘rashdi. "Muhabbat visolning urug‘i. Menda esa, visol bo‘lib o‘tdi. Men Layliman, Layli menman", dedi u.
Дата: PAYSHANBA, 2010.03.18, 14:49 | Сообщение # 16
Группа: Удаленные
So’nggi sajda (bo’lgan voqea) Do’stim kasalxonada yotgan edi, ko’rgani bordim. Undan – bundan suhbatlashib o’tirdik. Lekin uning kayfiyati yo’q edi. Bir oz o’tirib ichidagini yordi: “Shu xonada men bilan birga Yura ismli o’ris yigit edi. Bir kuni u: - Abdullo, sendan bir narsani so’rasam maylimi? – deb qoldi. - Mayli, so’rayqol, - deya men ham uning savoliga qiziqdim. - Mana, necha kundan beri bir xonada yotibmiz. E’tibor qilsam, sening oldingga juda ko’p odam kelarkan. Menga esa, ota – onamdan boshqa hech kim kelmaydi. Men Yuraga musulmonchilikdan urf – odatlar xususida gapirib berdim. Shundan keyin biz u bilan tez – tez Islom haqida gaplashib turdik. Bir kuni Yura to’saddan: - Men ham musulmon bo’lsam bo’ladimi? – deb so’rab qoldi. Allohga hamdu sanolar aytib yubordim. Xullas, Yura iymon keltirdi. So’ng namoz o’qishni o’rgana boshladi. Ammo sog’lig’i yomon edi. Oradan bir necha kun o’tib, namoz o’qiyotganimizda Yura sajdadan bosh ko’tarmay qoldi, o’shanda joni uzilgan ekan”…
Дата: DUSHANBA, 2010.03.22, 09:52 | Сообщение # 18
Группа: Удаленные
HIKMATLI KALIMALAR
Soib ibn al-Musayyabdan: «Umar ibn Hattob odamlarga o‘n sakkizta serhikmat kalimalarni qoldirganlar». Aytdilar: — Biror kishini biror ishda senga itoat qilishda Allohga gunohkor bo‘lgani uchun jazolasang, uning itoatsizligi o‘sha ishda sening Allohga itoat qilishingdek bo‘lsa, bas, uni jazolamaysan. — Birodaringdan sen o‘ylagandek foyda kelishi uchun uning ishini eng yaxshi o‘rinlat.
— Bir musulmonning og‘zidan chiqqan so‘zni yomonga yo‘yma, sen u so‘zni yaxshilikka yo‘yish-ga harakat qil. — Kim o‘zini tuhmat qilinadigan o‘rinda ko‘rsatsa, unga nisbatan yomon gumon qiladiganlarni malomat qilmasin. — Kim o‘z sirini berkitsa, yaxshilik uning qo‘lidadir. — O‘zingga sodiq do‘stlar tanla, ular panohida yashaysan, chunki ular kengchilikda ziynat, qiyinchilikda qalqondirlar. — O‘zingga doim rost so‘zlarni ixtiyor qil, agar seni rostlik o‘ldirsa ham. — Foydasiz narsaga urinma. — Hali bo‘lmagan ishdan so‘rama, chunki bo‘lgan ishdan unga ortmaysan. — Sening najotingga xayrxoh bo‘lmagan kishidan hojatingni so‘rama. — Yolg‘on qasam ichishni yengil sanama, uning sababidan Alloh seni halok qilur. — Fojirlar ila hamsuhbat bo‘lma, ularning fujurlaridan o‘rganasan. — Dushmaningdan uzoq bo‘l. — Do‘stingdan ehtiyot bo‘l, ishonchlisi mustasno. Allohdan qo‘rqqangina ishonchli bo‘lur. — Qabrlar oldida odob bilan tur. — Itoat vaqtida o‘zingni xor tut. — Gunoh oldida najot arqonini mahkam ushla. — Ishingda Allohdan qo‘rqqanlar ila maslahatlash. Zero, Alloh: «Allohdan olim bandalari qo‘rqadi» (Fotir, 28, mazmuni), deb marhamat qilgan».
Добавлено (2010.03.19, 10:23) --------------------------------------------- Hazrati Musoning jannatdagi qo‘shnisi Muso, alayhissalom, Alloh taologa jannatda unga kim qo‘shni bo‘lishini bildirishini so‘rab, yolvorar edi. Bir kuni shunday nido keldi: — Ey Muso, falon yerda yashovchi qassob sening jannatdagi do‘sting bo‘ladi... Muso, alayhissalom, qiziqib, qaysi ibodati uchun bunga loyiq bo‘lganini bilish niyatida yo‘lga chiqdilar. Hazrati Muso o‘sha odamni qidirib topdilar. Qassob Hazrati Musoning haq payg‘ambar ekanini bilgan, imon keltirgan edi. Lekin o‘zlarini ko‘rmagan edi. Shuning uchun tanimadi. Kechqurun qassob Hazrati Musoni uyiga olib ketdi. Ovqat tayyorladi. Dasturxon tuzadi. Ovqat yeyishdan oldin, qassob devorga osilgan bir zambilni yerga tushirdi va undan harakat qilishga sira holi yo‘q bir qari kampirni chiqardi. Xuddi go‘dakni ovqatlantirgandek uni yedirdi, ichirdi va yana zambilga qo‘yib, devorga osdi. Shunda kampir nimalardir deb shivirladi. Qari ayolning nima deyayotganini tushunmagan Muso, alayhissalom, qassobdan so‘radi: — o'g'lim, bu kampir kiming bo‘ladi? Qassob musofirga: — Bu ayol mening onam bo‘ladilar. O‘tirib-turishga, ovqat yeyishga holi yo‘q. Shu bois o‘zim yediraman, ichiraman va tozaligiga qarayman. Qo‘limdan kelgunicha hushnud etishga harakat qilaman. Muso, alayhissalom: — Hozirgina u senga gapirganday bo‘ldi, nimalar dedi? Qassob: — Ey Rabbim! Men o'g'limdan xursandman. Sen ham undan rozi bo‘l. Jannatda uni Hazrati Musoga qo‘shni qilgin deb duo etdi. Shunda Muso, alayhissalom, o‘zini tanitadigan vaqt kelganini tushundilar va: — Men Allohning payg‘ambari Muso bo‘laman. Allohdan jannatdagi qo‘shnim kim bo‘lishini bildirishini iltijo qilgan edim. Janobi Haq seni bildirdi. Senga xushxabar bo‘lsin. Onangga qilgan xizmating uchun Alloh sendan rozi bo‘ldi. Onangning duosini qabul ayladi. Alloh seni jannatda menga qo‘shni qildi, — deya marhamat qildilar.
Добавлено (2010.03.22, 10:52) --------------------------------------------- Nafs kimda yo‘q? Bir kuni Abdurahmon Jomiy Xoja Ahror Valining ziyoratiga otlandi. Yo‘lda enlikkina ariqqa duch keldi. Sakrab o‘tayotib, cho‘ntagini ushladi. Uning cho‘ntagida sakkiz tillosi bor edi. Xoja Ahror Valining mol-dunyosi behisob edi. Yaylovlarda uning minglab moli o‘tlab yurar, bular muridlar tarafidan hazrat eshonga nazr qilingan jonzotlar edi. Xoja Ahror “Xalqdan kelgani – xalqqa!” degan e’tiqodda bu mollarning bir qismini yetim-esir, g‘aribu g‘uraboga ehson qilib turar edi. Buni Jomiy ham bilardi, lekin, baribir, suhbat chog‘i tili qichib, Valiyga ta’na qildi: – Taqsir, dunyoga o‘ta berilib ketayotir ekansiz, deb eshitamiz, Sizdek piri komilning molu manotga bu qadar hirs qo‘yg‘oni ajab hol erur... Xoja Ahror Valiy kuldi. – Mavlono, bizning mol-dunyoga o‘chligimiz siznikidan ortiq emas. Huzurimizga kelayotib, ariqdan sakradingiz. Kissangizda sakkiz tillo tushib qolmasin, deb joningizni hovuchlab o‘tganingizni ham ko‘rib turdik. Nafs o‘zlarida ham bor ekan, mavlono... Jomiy kulib yubordi.
Дата: DUSHANBA, 2010.10.11, 20:42 | Сообщение # 20
Группа: Удаленные
Assalomu alaykum.bu voqiyani man turmush urtogimdan eshitdim.turmush urtogim juma namoziga borganda domla maruza qilib aytib bergan ekan. Bir arab millatiga mansub yigit juma kuni nazom vaqtida yulda moshina haydab ketayotib avtohalokatga uchrabdi tez yordam masjid domlasi bir zumda etib kelishibdi yigit jon berayotgan ekan shunda domla yigitga garab kalima keltirgin uglim desa faqat qushiq aytarmush shunda domla yigitning ogzini yopib Allohim uzing kechirgin bandangni deb tursa yigitning qul telfoni jiringlab qushiq ayta boshlabdi astafurullo sal utmay yigit jon beribdi.shunda domla namoz paytida namoz eshitmay qushiq eshitib yurgan deb hulosa chiqarishibdi.bu voqeya rostmi yolgonmi baribir ogoh bulaylik.
Дата: DUSHANBA, 2010.10.11, 20:45 | Сообщение # 21
Группа: Удаленные
Assalomu alaykum.rivoyat qilishlaricha bir inson vaqti soati etib olamdan kuz yumibdi.va uni kumish uchun qabristonga olib borib kumish uchun qabr qazishibdi lekin qabr qaytadan yana yopilib qolaveribdi astafurullo gurkovlar hayron bulishib boshqa erdan qazishibdi yana shu ahvol qabr yopilaveribdi 4-5 marta qaytaraverilibdi.shunda domlaga murojat qilishibdi domla bolaning ota onasini keltirishlarini iltimos qilibdi.bolaning ota onasi kelishibdi domla ularga qarab farzandlaringdan rozi bulasizlarmi yoki gulhonda yoqob yuboraveraylimi deb yonib turgan olavga ishora qilibdi er qabul qilmayapdi farzandlaringni boshqa ilojimiz yoq debdi.ota ona farzandiga qarab rahmalri kelibdi farzand ekanda mingdan ming rozimiz deyishibdi zor zor yiglashib.mana shundan keyin shaytonga dust bulgan yigitni mana shundan keyin er qabul qilibdi.hulasa shuki ota ona rozi Alloh rozi.ogoh bulaylik.
Дата: SESHANBA, 2010.10.12, 15:18 | Сообщение # 22
Группа: Удаленные
Assalomu alaykum.rivoyat qilishlaricha bir cholning 3ugli bulgan ekan.ular juda boylikka uch bulishibdi.cholning vaqti soati etib olamdan kuz yumayotib farzandlarini oldiga chaqirib shunday debdi:ugllarim man sizlarni qulimdan kelgancha tarbiya qildim halol ishlab halol kiyintirdim,anchadan beri toplab quygan bir humcha tillolarim bor shuni kim man bilan qabrda bir kun yotsa ana ushanga beringlar deb vasiyat qilibdi.chol ham qazo qilibdi qabrga olib borishib,bir birlariga sen tush yoq sen tush deb turishgan ekan. bir bechora shu qabriston yonidan utayotib bir arqon topib olibdi qarasa hech kim yoq indamay arqonni olib ketaveribdi.cholning farzandlari haligi musofirni kurib qolishibdi va uni oldilariga chaqirib bulgan voqiyani suzlab berishibdi.zorg'a kunini kurib yurgan bechora darrov rozi bulidi va qabrga chol bilan birga kumilibdi.oradan sal utmay qabrga savol javob qiladigan farishtalar kelishib chol qolib haligi bechorani suroqlab ketishibdi.farishtalar debdi:hoy inson qaerdan olding bu arqonni deb surashibdi.bechora bulsa yuldan topib oldim deb javob beribdi.farishtalar egasini rozi qildingmi deb surashibdi yoq egasi yoq ekan deb javob beribdi.farishtalar qulidagi bir yoqon hoda bilan shunday uribdiki er yuzidagi barcha hayvonlar gursillagan ovozni eshitishibdi.bu savol 3-4marta qaytarilibdi joni ogziga kelgan bechora dod voydod olib chiqaringlar mani bu erdan deb dod solibdi cholning farzandlari nima buldikin deb darrov qabrni ochishibdi shunda qabrdan uqdek otilib chiqgan haligi bechora humchadagi tillalarni ham olmay qochib qolibdi shunda katta ugil:hoy tuhta tillalaringni olmaysanmi deb suragan ekan.bechora:bir oddiy arqon uchun qabrda javob berolmadim bu humdagi tillalar uchun qanday javob beraman kerak emas degan ekan.hulosa shuki bu yolgonchi dunyoda qancha boylik otirsangiz hali u boyliklarni hisob javobi bor brodarlar.ogoh bulaylik.
