Birinchi uchrashuv
- nega bunchalik o'zgarib ketdingiz?- deb so'radi u menga xomush tikilar ekan. - nazarimda hamma narsaga befarq bolib qolgandeksiz. Yoki mendan ko'nglingiz sovudimi?
Men unga quruqqina javob berdim:
- yo'q, jonginam. Men seni sevaman. Xavotir olma. O'zim o'zgargan bo'lsam ham muhabbatim o'zgarmaydi.
- mendan rajidingizmi?! Iltimos, xafa bo'lmang. Axir...men sizni juda ham...
Bu Hilolaning dastlabki iqrori edi. Uning lablari bilinar-bilinmas titrar, xayolida turli shubha va gumonlar g'ujg'on o'ynayotganligi sezilib turardi. Mening avvalgi va ushbu uchrashuvdagi o'zimni boshqacharoq tutishim unga tasir ko'rsatayotganligi aniq. Men shunday qilishga majbur edim, chunki hilola deb, o'zimning kimligimni va qanday maqsadda yashayotganligimni unutib qo'yayozgan edim. Shuning uchun, g'ururimni ortiq poymol qilishni istamay,uning chin munosabatini tekshirib ko'rish niyatida gap so'zlarimni, fe'limni o'zgartirdim. Bu fikrlarimni ochiq oydin so'zlashim ham mumkin edi-yu, hamma narsani Hilolaning o'zi tushunib etishini xohlardim.
Men sevgilimga boqib, uning chehrasidagi iltijoni ko'rar ekanman, bir oz yumshadimda:
-bilaman, shirinim,- deb uning lablaridan beozorgina o'pib qoydim.
U jilmaydi.
- Ilhom aka! Agar meni sevsangiz, endi hech qachon bunday qilmang. Xo'pmi?
Men bosh silkidim.
- Mumkin bo'lsa, ayting, nega bunday qildingiz?- so'radi u yana iltimos ohangida.
- o'ylab ko'r. Bu narsalarni o'zing anglashing kerak.
U sukut saqlab, bir nuqtaga tikilib qoldi. Bir ozdan keyin menga qaradi.
- Endi ketaylik. Ancha o'tirdik. Mashg'ulotlarga tayyorlanishim lozim.
- mayli,- rozi bo'ldim.
Biz o'rindiqdan turdik-da, xiyobon bo'ylab yura boshladik. Katta ko'chaga chiqishga taxminan besh minut ketadi. Yo'lda Hilola biror so'z eshitish ilinjida menga qarab-qarab qo'yardi. Men esa gapirishni istamasdim. Yuragim juda g'ash edi
ko'pincha biz oldimizda, yonimizda turgan narsalarning qadriga yetmaymiz, biroq, to'satdan nimadir bo'lib o'sha narsa yoqolsa, uning haqiqiy bahosiga tushnib qolamiz. Agar o'sha narsa qalbimizga yaqin bolsa, uning yo'qolishini istamaymiz. Hilola hozir ana shunday holatda edi. U o'zining ko'nglida mavj urgan sevgisidan voz kechishni xohlamasdi. Men esa, oramizda paydo bo'lgan muhabbatning oxir oqibat qanday natija bilan tugashini deyarli bilardim...
U- oddiy inson, men esa biologik robot android bo'lsam? Odam bilan androidning oila qurishi misli ko'rilmagan hodisa hisoblanib, robototexnika qonunlariga to'g'ri kelmasligi malum. Mayli, oldimga qo'yilgan vazifam bo'lsin, bir yonalish ustidagi, ko'zda tutilgan qobilyatimga mos tushuvchi ishlarni bajaray, lekin nima uchun Ilmiy Markaz mening baxtli hayot kechirishimga imkon bermasligi kerak? Nahotki mening suniyligim bunga bahona bo'la olsa? Axir, men ham inson emasmanmi? Butun tuzilishimning, azolarimning, qonimning, hayot tarzimning odamlarnikidan farqi yoq-ku! Qaytaga, ulardan kuchliroq, chidamliroqman. Bari bir men ham biologik jon sifatida ulgayaman, qartayaman va oxir-oqibat bir kuni vafot etaman... Sun'iy bo'lsam ayb mendami? Nega jabr ko'rishim kerak? Hilolaga bor haqiqatni ochsam, nima derkin? Qanday ahvolga tusharkin? Lekin, hozircha unga hech narsa aytish mumkin emas. Avval Ilmiy Markaz bilan kelishib olishim lozim. Boshqa androidlar sharoitga ko'nikib yuraversin.men esa bunday qila olmayman. Yashashni istayman...
Xayol bilan bo'lib ko'cha yuziga chiqib qolganimizni sezmay qolibman. Hilola menga nimadir degandan so'ng o'zimga keldim.
- gapirdingmi?- so'radim undan.- xayolga berilibman.
-xa, keyingi paytlari shunday bo'lib qolgansiz!-jilmaydi u.- voy, anavi yerda muzqaymoq sotyapti!
Biz muzqaymoq olib yegach, stansiyaga borib, xayrlashdik.
- Qo'ng'iroq qilasizmi?- dedi u magnitoplanga chiqar ekan.
- Albatta! - dedim va uni kuzatib qolarkanman ertagayoq Ilmiy markaz bilan muloqotga kirishishga ahd qildim
|
