Турсуной Ваҳобов
МЕҲР
Дарду фиғонлар чекиб, нолалар эккан билан,
Юрагингни мунгли кўй, тарк эта олмас экан.
Ҳар юракка садодек, кўйингни тўккан билан,
Фиғон зоғлари,нарироқ кета олмас экан.
Битта табассум билан, ғамларинг арир экан,
Шу биргина нигоҳга, куйларинг асир экан.
Меҳрдан бўлган риштага меҳрлар харир экан,
Битта ёмон сўз билан, инсон ҳам қарир экан.
Одам одамга пайванд, кўзларидан нур олар,
Кўнгилга ташна қалблар, сўзларидан дур олар.
Бўлмаса бўлар ўзи, меҳр нури йўқолар,
Бир – бировин кўролмай қалбларимиз кўр қолар.
Ғамлар сарсон кезади, ҳар бир қайғу дилларда,
Оқибат ҳам бўлмайди, уруғ бўлган элларда,
Соғинч, надомат қолар, ўтган ҳар бир йилларда,
Оқизсанг ҳам кетмагай, ҳатто жала селларда.
Осмон сарсон, ой сарсон бир – бирига боқмас ҳеч,
Қўёш кўкдан қараса, ерга асло ёқмас ҳеч.
Ҳаёт денгиз бўлса ҳам, ғам косаси оқмас ҳеч,
Меҳрсиз қолса табиат, чақмоғини чақмас ҳеч.
|
