— Тўрғисини айтинг, шунча йиллик турмуш давомида рафиқангизни урганмисиз?

Анвар Санаев: — Оилавий ҳаётимиз давомида турмуш ўртоғимни урмаганман. Ҳар қандай вазиятгада ҳам тўғри гап билан тушунтириш мумкин. Назаримда, урган одам доим ютқазган.

Шерзод Давронов: — Унақаси бўлмаган. Урушиб қолиш, қаттиқ гаплар бўлиши мумкин. Аммо урмаганман!

Адҳам Солиев: — Аёл кишига қўл кўтариш яхши иш эмас. Аммо жаҳил чиққанда ақл кетади. Мени ҳам ақлим қочганда, бақириб қўйишим мумкин.

Абдухошим Исмоилов: — Ҳеч қачон. Бу ҳақида гап-сўз бўлиши мумкин эмас. Дунёдан биттагина аёл сўзини гапирганимизда, лабимиз-лабимизга тегмайди. Гулдек нозик, жаннат эшиклари очиқ бу зотга, ҳатто жаҳил ҳам қилиб бўлмайди.

Ўлмас Аллаберганова: — Ёшлигимда бўлган. Аммо мушт билан эмас. Бир икки жаҳлимни чиқарганда шапалоқ урганман.

Маҳмуд Намозов: — Аёлим ўзи индамасгина. Уни уриб нима қилдим. Ҳеч урмаганман.

— Турмуш ўртоғингиз, дўстларингиз ёки меҳмонлар даврасида ўтирганингизда, сизга қўпол муомала қилса…

Толибжон Исроилов: — Табиатдан ҳамма нарсани босиқлик билан ҳал қиладиган инсонман. Шунинг учун ҳам бу масалада босиқликни унутмаган ҳолда йўл тутаман.

Даврон Эргашев: — Уйга боргандан кейин бўлиб ўтган вазият яхши иш эмаслигини тушунтирардим.

Достон Убайдуллаев: — Ўша пай тунга индамайман. Балки, кулиб, «ўзингизни босиб олинг», дейишим мумкин. Аммо ташқарига чиққанимдан сўнг, ўзим биламан нима қилишни.

Фаррух Комилов: — Ҳаммани олдида у менга қилгандек, муамила қилмайман. Четга чақириб вазиятни ётиғи билан тушунтириб, яхши гап бўлмаганини айтаман.

Диёр Маҳкамов: — Биринчидан мени турмуш ўртоғим ундаё иш қилмайди. Агар шундай вазият бўлса, вазиятга қараб иш тутаман.

— Уйга келсангиз, рафақангиз ухлаётган бўлса…

Фирдавс Пазлиддинов: — Одатда, ишдан қайтганимда турмуш ўртоғим мени кутиб ўтирган бўлади. Лекин сиз айтган вазиятга дуч келсам, уни безовта қилмасликка ҳаракат қиламан.

Рашид Ҳолиқов: — Ишдан келганимда хотиним уҳлаётган бўлса уни уйғотмайман. Аксинча, устини кўрпа билан яхшилаб ёпиб қўяман.

Равшан Комилов: — Илгариги вақтларда, уҳлаётган бўлса, уйғоти, нега кутиб олмаяпсан, деб урушардим. Ҳозир эса, болаларга қараб, чарчайди деб кўпинча индамайман.

Самандар: — Келганимда мен бажара олмайдиган ишларни қилишим керак бўлса, рафиқамни уйғотаман. Агар унинг кўмагисиз ҳам амаллай олсам нима қиламан уни ширин уйқусини бузиб?

Шухрат Қаюмов: — Нима ҳам қилишим мумкин. У ҳам инсон, чарчаган бўлиши  мумкин. Индамайман. Секин-асталик билан овқатимни истиб, ейманда, кириб уҳлайвераман.